dinsdag 30 april 2013

Weerbericht

Ik kijk er vast over, maar ik heb al twee keer mijn beide kranten (waar ik een abonnement op heb)van voor naar achter zitten uitpluizen, maar het weerbericht vind ik nergens.
Net nu ik het echt wel wil weten ivm Zeeland.

Dus kocht ik nadat ik ons kleuters naar school bracht de populairste krant van 't land. Keek meteen naar het weerbericht dat ik onmiddellijk vond en werd getrakteerd op een paginagroot artikel. Dankjewel populairste krant van 't land.

maandag 29 april 2013

Normale kinderen en leestijd

Ik had dat boek besteld en deze ochtend ben ik het gaan ophalen.
In een taverne in de stad las ik een paar stukken. Het is wel klein gedrukt. Ik ben er erg benieuwd naar. Misschien neem ik het wel mee naar Zeeland.
Het ligt nu nog even opzij tot ik wat meer tijd heb.
De laatste dagen lukt het me niet meer zo om te lezen.
Ik was in Zoon bezig van Karl Ove Knausgard (dat ik kocht), maar ook in een boek van de bib en dat van de bib moet ik nu verlengen. Men dochter is het gaan doen want ik kom er niet de komende dagen.
Hopelijk lukt het in Zeeland meer om te lezen.

donderdag 25 april 2013

NIeuwe leesoogst. Een trilogie, Jules en Niels.

Onze ene dochter die zeer veel leest gaat heel vaak naar de bib.
Ze is er zo ééntje die boeken op één dag uitleest. Geen dunnekes , maar dikke.
Ze leeft in het boek en glijdt dan over die bladzijden.
Amper kan je haar bereiken.

Ze haalt veel boeken uit de bib, maar regelmatig loop ik nog de boekhandel binnen want op sommige boeken in de bib moet je lang wachten of moet je nog aanbevelen tot aankoop.
Vandaag kocht ik weer een boek. Het eerste boek van alweer een trilogie.
Tempel van de spiegels. Het magische kristal.
Ons meisje was weer zeer gelukkig en ik ook. Ik bestelde ook nog een ander boek voor haar. Dat komt volgende week toe.

Ook kocht ik nog een boek van Jules voor onze peuter en kleuters. Jules gaat naar school.
En dan nog een boek
Niels (Peter Pype vertelt Niels). Dat is eigenlijk een muzikaal luisterverhaal van Peter Spaepen. Met CD dus.
Het ziet er echt superleuk uit en eh: ik heb een zoontje van zes die zo heet dus ik denk wel dat het in de smaak gaat vallen. Morgen bv. wanneer het slecht weer is.

Lezen in de zon

Mijn intentie om deze maand negen boeken uit te lezen gaat niet lukken.
Ik las er tot hiertoe zes.
Het lukt me de afgelopen dagen amper om in mijn boek te lezen. Nochtans lees ik hem graag. Hij is één van mijn favorieten: Karl Ove Knausgard.
Ik ben momenteel zijn boek Zoon aan het lezen.

Toch is het even gelukt om buiten op het terras een blz of 20 te lezen. Veels te weinig , maar mijn peuterzoon wou aandacht en zo lukt het niet echt.
Ik dacht net meer te kunnen lezen nu mijn dochter van 2 jaar ook naar school gaat, maar niet dus.
En zo meteen komen de kinders uit school.

Maar toch is het zalig. In de zon lezen op het terras. De zon op je gezicht, zonnebril op, ...Wat een heerlijk weer is het vandaag.

woensdag 24 april 2013

Boeiende artikels

Soms staat er in een krant wel heel veel dingen die je enorm aanspreken of boeien of raken.

Zo hebben veel kinderen (peuters)in Antwerpen nog steeds geen school en ook in andere steden is dit probleem in. Ik kan me de onmacht en de kwaadheid van de ouders wel inbeelden dan.

Of dat de vastgoedprijzen weer fors stegen. Nog altijd denk ik dan. Zelf heb ik daar ook interesse voor. Ik vraag me nog steeds af wat het 'beste' is : kopen of huren?!
Ik denk vaak huren alhoewel ik zelf al 16 jaar een eigen woonst heb. Dat net de appartementen fors stegen vind ik gek. Ik zou zelf niet zonder tuin kunnen.

En dan is er in Aalst ook vanalles aan de hand. Aalstenaars zijn speciale mensen kan ik U wel zeggen :-).

En dan was er het artikel over het toenemend protest tegen stadsfestiviteiten.
Ik woon zelf in een stad. Wel een kleine stad, maar toch ook één waar regelmatig wat aan de hand is en zelf vind ik dat fijn. Zo af en toe.
Maar ik heb toch ook de indruk dat de mensen tegenwoordig zeer snel naar de rechter stappen of een protestactie op touwen zetten voor zoiets en ook voor andere dingen. Er is altijd wel wat waar ze zich aan ergeren. Maar ik vind ook dat als je naar 't stad gaat wonen je dit erbij moet nemen. Net zoals je op het platteland de kraaiende hanen erbij neemt.
Hier in de stad hebben wij ook al klagers over de vloer gehad hoor. Bv. omdat we teveel lawaai maakten tijdens onze verbouwingen.
'Mensen beschouwen het stad te vaak als hun erf.' Zo is het maar net.

Dan was er nog iets over verspilling. 'Geef lelijke groenten een kans.' Over ten strijde trekken tegen de massa's voedsel die verspild worden op wereldvlak. Het is ongelooflijk hoeveel voedsel (fruit bv)het niet haalt tot in de winkel.

Ja. Een boeiende krant.
En nu moet ik dringend weg. Andere katjes geselen.

Normale kinderen

Vandaag passeerde ik weer de boekhandel en vroeg naar het boek 'Normale kinderen' van Wendy Peerlings en Sam Geuens.
Vandaag stond er in de krant nl een artikel over het boek. Niet bij de boekenbijlage, maar midden in de krant.
'We plakken kinderen teveel stoornissen op.' was de titel van het artikel en dat trok meteen mijn aandacht. Ik heb er maandag ook al eens over geschreven. Maar het labelen van het kinderen vind ik echt een pest.
De bedoeling van Wendy Peerlings is dat er eindelijk eens een groot publiek debat over op gang komt. Dat onze kinderen gewoon kinderen kunnen zijn en wij als grote mensen proberen hen daarin te ondersteunen. 'Lief kind, je mag zijn wie je bent. Je komt er wel!'

'Vroeger had ik twee kinderen met leerstoornissen in mijn klas, nu heb ik er twee zonder.' zei een leerkracht. Dat zegt veel!

Iets zeer interessant voor mij dan in het artikel was de vraag.
'Vroeger was dit minder een probleem, omdat er meer grote gezinnen waren, zo schrijven jullie. Waarom speelt dit een rol?'
Antwoord: 'Het gezin was vroeger een minimaatschappij. Het eerste kind kon goed spellen, een tweede goed rekenen en een derde kon onmogelijk stil zitten, ....Als je dan twee kinderen hebt die minder goed mee kunnen op school relativeer je dit sneller. Ouders met één of twee kinderen willen het allerbeste voor hun kind en zitter er vaak TE dicht op. Hun kinderen MOETEN perfect zijn. enz....'

Ik was het in dit artikel zo eens met de auteur dus dat boek mag ik volgende week ophalen in de boekhandel en ik ben erg benieuwd.

Uit eigen ervaring heb ik alvast twee kinderen wie men een diagnose heeft willen opleggen. Ik krijg de vraag nog steeds.
Heeft ie concentratiestoornissen?
Is hij niet te Hyper?
Hij kan echt niet stilzitten mevrouw zelfs niet als we het vragen!
Hij zou wel eens hoogsensitief kunnen zijn!
Misschien kunt U met hem eens naar de dokter. Er bestaat medicatie voor.

Neen dus!! Mijn kinderen gaan niet aan de pillen.

En het is zo.
Eén kan goed Frans, twee kunnen heel goed stellen, één is een talent in toneel spelen, één is heel sportief, één is dol op Wereldoriëntatie, enz... Ze hoeven niet in alles uit te blinken. Ze zijn goed zoals ze zijn...

maandag 22 april 2013

De ziekte die kindertijd heet

Dit artikel van Kathleen Vereecken stond  reeds op 15 april in De Standaard.
Ik vond het interessant genoeg om uit te scheuren en vond hem terug tussen mijn stapel papieren die ik wou opkuisen.

Waarom scheurde ik het uit?
Wellicht om mijn eigen ergernis over gelabelde kinderen.
Hoe vaak kom ik ouders tegen die zeggen: 'Ons T. doet dit of dat of heeft het wat moeilijk op school, maar ze is wel slim en oja: ze heeft ADHD of is autist.'  Hier gaan we weer denk ik dan.
In twee van ons meiden hun klas zit minstens één kind dat 'iets' heeft. Eén mag zelfs de examens op voorhand inkijken en heeft nadien natuurlijk in de 80.
Twee van mijn dochters heb ik van een school weggehaald omdat het percentage gelabelde kinderen er zo hoog lag.

Psychiater Allen Frances zegt in dit interview:
'We zijn doorgeschoten in diagnoses voor stoornissen die er geen zijn.'

en

'Vroeger was 1 op de 2000 autistisch, nu één op de 50! Er wordt sneller gelabeld omdat je dan toegang krijgt tot bijzondere vormen van onderwijs. In Amerika wordt elk jaar NEGEN MILJARD besteed aan ADHD medicatie. Indien men dit investeerd in degelijk, aangepast onderwijs met oog voor diversiteit voor ieder kind zou dit veel zinvoller zijn.'

en

'De wereld wordt steeds homogener en we willen dat wijzelf en onze kinderen perfect zijn. Bovengemiddeld liefst. Dat is absurd, dat is onmogelijk. Verdriet, angst, slaapstoornissen: ze zijn van alle tijden. Maar we zijn sterker dan we denken.'

Zelf heb ik een paar zeer actieve kinderen. En ook mijn echtgenoot is een zeer actieve man die nooit stil zit. Daarom krijg ik zelf af en toe de vraag of dit of dat kind misschien ADHD heeft of zelfs mijn man. Als ik bij een dokter ga krijgen ze misschien inderdaad een label, maar dat heb ik nooit gewild. Het zijn altijd anderen die last van hen schijnen te hebben doordat het inderdaad soms 'lastig' kan zijn.
'Zit nu voor een keertje STIL aub!!'
Als een kind te druk is , te luid roept, te hevig is, ...dan is er blijkbaar iets loos.
Ik jaag de kinderen de tuin in waar ze rennen, shotten, springen, ...
Ze krijgen veel vrijheid, mogen kampen bouwen, veel buiten spelen, ...

De reden waarschijnlijk dat ik dit artikel uitscheurde.

Groeten uit Transitië

Zulke boeken inspireren mij enorm.
Geschreven door vooral Eva Pauwels en mede mogelijk gemaakt door Kim Leysen, Kristien Hens,  Dorien Knockaert en Joke Rous.

Een boek over duurzame ideeën voor het dagelijkse leven.
Het boek is leuk omdat het op een manier geschreven is dat je het graag leest zonder je schuldig te voelen of zonder dat het belerend overkomt en ook is het bij momenten grappig en eerlijk.

In het begin vond ik het leuk om te lezen wat de 'zonden' waren bv. van de auteurs zoals : graag veel te lang douchen of rijden met een 4x4. Herkenbaar namelijk.

Maar na het boek te lezen wou ik wel weer supergraag eindelijk die moestuin, eet ik liefst van al geen vlees al gaat het me nooit lukken vegetariër te worden (ballekes in tomatensoep wil ik niet missen), was ik weer trots op mijn (ver)wilde(rde) tuin enz...

Al veel dingen uit het boek doe ik:

zoals zoveel mogelijk bio kopen of fairtradesap, chocolade enzo
niet sproeien en laten groeien en bloeien in de tuin
kippen voor ons afval en de eitjes eten we op
niet meer vliegen, maar met (auto) fiets, trein , te voet gaan
Letsen natuurlijk (mijn stokpaardje)
Ik werk niet (en mijn man werkt veel, maar het is zijn hobby)
Mijn favoriete vakantie is onze caravan in Zeeland
maak amper gebruik van make-up (zelden), maar ga wel naar de manicure (wil dat opgeven, maar kan de band met de styliste nog niet doorknippen)
Heb een bakfiets

Wat ik nog wel wil proberen:

Nog minder vlees en vis eten (we eten al weinig zenne (1 of 2 keer per week vlees is toch weinig of niet?, maar vandaag heb ik toch weer een droge worst binnengespeeld)
Die moestuin dus moet er komen en een serre/orangerie
Nog minder de auto gebruiken en nog meer te voet of per fiets (autoloos wil ik voorlopig niet en lukt met beter in de zomer dan in de winter: ben echte koukleum)
Meer met de trein en de bus

Wat ik denk nooit zal komen hier:

een composttoilet

Wat ik opgegeven heb:

wasbare luiers (lange tijd gebruikt, maar nu echt veel te veel was)
voor iedereen in huis alles tweedehands of van biologisch materiaal (niet haalbaar!)

Maar zo een boek lees ik dus graag om mij nog meer te inspireren.

Kunst

Wat we willen
Momenten
Van helderheid
Of beter nog: van grote
Klaarheid

Schaars zijn die momenten
En ook nog goed verborgen

Zoeken heeft dus    
Nauwelijks zin, maar
Vinden wil

De kunst is zo te leven
Dat het je overkomt

Die klaarheid, af en toe

(Martin Bril)

Ik las Bril zeer graag. Zo jammer dat hij er niet meer is.
Dit vind ik ook zo een mooi gedicht na een dag als gisteren waar ik met kroost in Zeeland vertoefde en enkel de krant las daar. Ik heb genoten gisteren van zeer kostbare momenten.

vrijdag 19 april 2013

Uitkijken naar de krant van morgen

Het is al heuse voorpret.
In de weekendkrant van De Standaard zal morgen iets staan over:
Daan
De comeback van de rommelige keuken
Patrick Janssens
zitzetelkes getest

en ook over niet het tegenwoordig volgen van een kind vanaf de papfles, maar achtervolgen.

Nog één nachtje slapen.

maandag 15 april 2013

I love Saskia

In De Morgen de column van Saskia De Coster gelezen.
Ik had hem net zogoed zelf kunnen schrijven.
'Mensen zijn genieën in het voorspellen van de toekomst, en dan vooral de toekomst achteraf bekeken.'
Zo vaak zelf zoiets verkondigd.
Ik voelde het echt vooraf, zei er nog wat van tegen gene om dan achteraf te verkondigen: 'Had ik het niet voorspeld?!' Herkenbaar en nog waar ook. De keren dat ik er naast zat vergeten we maar, maar de keren dat het klopte verzucht ik: 'Dat wist ik toch-dat dat ging gebeuren.'

Saskia gelooft ook dat songteksten en boeken een voorspellende kracht blijken te hebben.

En dan.
'Je moet simpelweg zelf de hemel een beetje optillen, en zien wat er dan gebeurt. Altijd proberen, en zien of de hemel op je neerdondert of dat jij in hogere sferen geraakt.'

Dat deed ik dus vandaag....(mijn echtgenoot kan dit beamen).

zondag 14 april 2013

Het Vuurenvangelie

van Michel Faber las ik gisteren uit.
Het was het eerste boek bij de F en het tweede boek op rij dat gaat over Jezus/Christus en hoe hij zou overleden zijn. Puur toeval waarschijnlijk dat ook dat boek van Daniel Easterman ging over het feit wat er gebeurde nadat Jezus gekruisigd werd.
Bij Easterman ging het er nog over dat hij levend opgesloten werd in een tombe onder dwang want dat moest van God als ik het allemaal goed begrepen heb.
In het boek van Faber was het dan weer over hoe pijnlijk het sterven van Jezus was en dat er een relaas was van een kroongetuige Malchus. Dat oogverslag zette 2000 jaar 'geloof' op de helling en haalde de woede van vele gelovigen naar boven.
Maar beide gaan dus ook over de laatste uren van Jezus en wat er na gebeurde...
Uiteraard zijn beide boeken fictie, maar wat een toeval dat zowel bij het eerste boek in de boek bij E en het eerste bij F het hierom gaat.

Het boek van Faber had ik heel snel uit ook. 2 dagen.
De korte inhoud is dat Theo Griepenkerl in Irak is voor onderzoek en bij toeval eeuwenoude papyrusrollen ontdekt in het Aramees. Hij is die oude taal machtig en schrijft een boek over wat hij ontdekte. Het boek is een bestseller , maar de gelovige mensen geraken overhit. Hij krijgt doodsbedreigingen en belandt uiteindelijk in levensgevaarlijke situaties. Hij wordt zelfs ontvoerd.
Zelf is hij niet gelovig en hij begrijpt heel die heisa niet rond zijn boek.

Ik leefde mee met de hoofdpersonage.
Het vuurevangelie is een scherpe aanklacht tegen religieus fundamentalisme en geeft de weergaloze stijl van Michel Faber een provocerende, maar vaak ook zeer geestelijke visie op onze samenleving. (Zo staat in het boek)

Het is een goed boek. Zeker goed om eens te lezen en eens even na te denken over de domheid der mensen.

zaterdag 13 april 2013

De psychologie van het sterven

Gelezen in Knack deze week.
Denkend aan de dood wordt U een beter mens.

'Denkend aan de dood kan ik niet slapen, en niet slapend denk ik aan de dood.' door de dichter J.C. Bloem en zo begint het artikel in Knack.

Dit jaar zullen er 60 miljoen mensen sterven en in het verleden zijn er al 100 miljard gestorven.
Het hoort bij het leven. Net als geboren worden en gewoon leven, maar toch blijven we het maar moeilijk hebben met de dood en praten we er niet zo graag over. Het blijft voor velen een zeer moeilijk onderwerp.
We komen er tegenwoordig ook niet zoveel meer mee in contact. De dood is iets verstoken geworden en gebeurt in ziekenhuizen en rusthuizen.
Het kan nu zelfs gebeuren dat het 20 of 30 jaar duurt eer er iemand in de onmiddellijke omgeving sterft.

Bij mij persoonlijk was de allereerste keer dat ik met de dood te maken kreeg toen een turngenote van onze groep overleed. Ik was toen 13 jaar en zij was 14 jaar. Ik was daar wel van geschrokken.
Daarna stierf een klasgenootje van onze oudste. Het jongetje was net drie jaar en ik was pas bevallen van mijn derde kind toen. 24 jaar was ik toen. Toen was ik echt van slag.
Daarna duurde het tot iets meer dan tien jaar geleden toen een collega van mijn werk zijn zoon verloor. Die jongen was toen 18 jaar. Zelf was ik toen 26.
Het dichtste bij was toen mijn eigen schoonzusje overleed tien jaar geleden. Toen was ik 27 (mijn schoonzusje 18) en een jaar later mijn eigen echtgenoot (31 jaar). Toen kwam de dood plots zeer dichtbij. En begon ik een paar boeken te lezen over de dood.
Ik probeerde toen ook boeken te lezen die me de dood leerde relativeren (als dat ook maar mogelijk zou zijn). Zoals boeken over vrouwen in Afghanistan.

Vroeger was het anders. Vroeger was die dood onlosmaklijke verbonden met het leven.
We komen in het artikel Darwin tegen die zelf tien kinderen had van wie er drie jong stierven.
Darwin is bedenker van het mechanisme van natuurlijke selectie. Doodgaan was nog normaal.
Toen was het zo, je maakte genoeg kinderen om het spel van de natuurlijke selectie te kunnen laten spelen, waarbij de sterksten (of de gelukkigsten)het haalden. Tegenwoordig is dat anders natuurlijk.
We zetten één of twee kinderen op de wereld. Desnoods schakelen we techologie in om ze in leven te houden en we zetten alles IN op die één of twee kinderen, maar als het misgaat is dit zeer, zeer erg. Zelf heb ik veel kinderen, maar ook ik zou dit het ergste vinden van wat me ooit zou kunnen overkomen. De dood van één van hen.

Godsdienst speelt handig in op het feit dat mensen zich bewust zijn van hun sterfelijkheid. Het hield ons in toom en zette aan tot goedheid.
De twintigste eeuw was de eeuw dan weer van de strijd tegen de dood of op het uitstellen van de dood.
Het sterven wordt uit de dagdagelijkse maatschappij gehaald.

De Griek Socrates filosofeerde dat veel mannen de dingen doen die ze doen als wanhopige pogingen om onsterfelijkheid te verwerven. Voor vrouwen was het simpeler. Zij kregen kinderen, klaar. Nieuw leven moet de dood aanvaardbaarder maken.
En sommige moderne experimenten tonen aan dat mensen die meer met de dood geconfronteerd worden, meer geneigd zijn aan kinderen te denken...
Misschien is er toch nog een verklaring voor mijn grote kinderwens :-).

Wanneer mensen met de dood in aanraking komen gaan ze gezonder leven. Mensen hebben dan minder aandacht voor roem en geld.  Dat begrijp ik wel! Zo ervaarde ik het zelf ook wel.
Ik moest bewuster en gezonder leven om er langer te kunnen zijn voor mijn kinderen. Dus ging ik mij daar vanaf 2008-2009 meer mee bezig houden. Bewuster, ecologischer leven. Meer Bio, duurzamer, minder plastiek, niet meer vliegen, ...

Mensen die vaker geconfronteerd worden met de dood hebben meer aandacht voor de 'waarden' in onze omgeving. Ze zijn meer tolerant, egalitair, begripvol en vredelievend.
De dood zou dus tot een beter leven leiden. Het dringt zelfs de kans tot een echtscheiding terug.

Dit artikel in Knack van deze week heb ik met veel belangstelling gelezen. Voor mij het meest interessante artikel van deze week.

En nu

Gedicht door Michaël Vandebril in De Morgen van 11 april 2013

En nu

en nu de eenzaamheid
omgeven door grotere
maar geen betere
dingen wat dacht u
dat dit zou blijven duren?
de grote lijnen verdwijnen
gaan nergens naartoe
de boodschap verraderlijk
veranderlijk voor geen geld
van de wereld gaat de zon
nog op wat dacht u
dat dit zou blijven duren?
roeren die worden omgegooid
koersen gewijzigd gelederen
gesloten wat dacht u
dat dit zou blijven duren?
elke dag een nieuwe
god voor de goddelozen
elke dag televisie
voor de gedachtelozen
en maar genieten
elke seconde minuten uren
neen er is geen dag
te verliezen wat dacht u
dat dit kon blijven duren?

(Michaël Vandebril)

Een gedicht met in het achterhoofd de aanhoudende berichten over de economische crisis

vrijdag 12 april 2013

De ridder in de hoogslaper

is een boek van Mieke de Waal.
Ook weer toevalling het eerste boek bij de W en een heel dun boekje (62 blz). Las ik op een dagje uit.
Het zijn eigenlijk allemaal korte verhalen over hoe kinderen naar de wereld kijken en hun eigen wereld creëeren.
Vaak ontroerend en grappig. Soms pijnlijk.
Het zijn verhalen die eerder verschenen in het tijdschrift Jeugd en samenleving.

Een heel leuk tussendoorboekje.

donderdag 11 april 2013

Daniel Easterman

Ik las gisteren dan toch het boek De Broederschap uit van Daniel Easterman.
Langer dan normaal moest ik ervoor wakker blijven.
Het boek is al meer dan 20 jaar oud en ook hier komen geen mobiele telefoons in of wordt er niet over het internet gesproken.
Het is meer een mannenboek, maar vond ik het een spannend boek. Bij momenten plakte ik toch vast aan de pagina's en wou ik weten hoe het nu verder zou gaan.
Het hoofdpersonage is een oud CIA agent die in een lastig parket verzeild raakt met een geschiedenis die terug gaat tot 2000 jaar eerder. Ook komt er geloof in, Jerusalem, weer ook Venetië, ... Ik geniet van de beschrijvingen. Bv. over de gondels, de gevels, de steegjes, de kerken, ...
Wat ik minder vond was dat er dode kinderen inkwamen. Zulke boeken lees ik niet zo graag.
En het einde was ook niet zo verrassend.

Maar toch viel dit boek weer goed mee om willekeurig uit de Bib mee te nemen als eerste met de E.
E van Easterman.
Deze middag doe ik het boek weer binnen want ik ben weer ontzettend nieuwsgierig welk boek bij de F staat.

woensdag 10 april 2013

Boekenleesstress

Boeken lezen moet ontspanning zijn en dat is het voor mij meestal ook.

Maar nu heb ik het in mijn hoofd gehaald dat er deze maand maar eens wat meer boeken gelezen moeten worden en ondertussen las ik er al 2, maar voor de 10de (vandaag!)moet de derde uit. Op zich is het niet zooo moeilijk want het is een spannend boek en ik lees er zo door MAAR ondertussen heb ik mijn 2 jongsten zonder veel moeite het bed in gekregen. Het zijn nu de kleuters van 4 en 6 jaar!! De ouderen spelen nog buiten en de kleuters willen ook nog OP en papa nog zien (mijn lieve echtgenoot is een hardwerkende zelfstandige die vroeg weg is en laat thuis)dus dan lees ik 1 blz en moet ik weer tussenkomen in een brotherfight wegens toch wel moe: die jongens en vervloek ik de man. Kom nu naar huis wil je!! Dat ik dat boek van mij kan uitlezen. Eten staat klaar. Het is hier allemaal afgewassen. Het enige wat je nog moet doen is naar huis komen en die jongens nog hun gewilde kus geven :-S.
En na nog een blz vliegt er een stoelke door de lucht (niet door mij!).

Dus hm: ik heb een beetje leesstress.
Want overdag heb ik buiten de kranten nog geen letter gelezen.
Wel geprobeerd, maar het lukte langs geen kanten (zie Paasvakantie).
En ondertussen ligt hier nog een ander boek te roepen (Groeten uit Transitië)waar ik ook al in begonnen ben. Zo gaat het niet natuurlijk.

Maar ach: wie zie ik daar toekomen. De hardwerkende echtgenoot. Daaaaag.
Ik ga lezen. Mijn pyjama is al aan :-).

maandag 8 april 2013

De Standaard op één !

De beste weekendkrant afgelopen weekend was weer maar eens De Standaard voor mij. 

Genoten van de column van Lieve VanDeVelde over onder andere water en ananassen :-). Zeer interessant en dat meen ik serieus.
Natuurlijk alsook het welkome interview met Eva Peeters. Het boek heb ik allang in mijn bezit. Helaas nog geen letter van gelezen, maar dat komt wel want zoals Lieve het benoemd : ik ben ook in de overgang... Het artikel uitgescheurd om in mijn knipselmap te bewaren nadat ik het volledig uitgelezen had. En bedacht dat ik onze bakfiets ook maar eens van stal moet halen...en eens zou moeten werk maken van die moestuin.

Ook de column van Tom Heremans was weer om van te smullen over digitale heimwee. Ik heb maar een simpele gsm. Een smartphone, Blackberry, tablets, ...dat ken en heb ik allemaal niet. Ik kocht voor mezelf eens per ongeluk een gsm met toutchscreen en ik kreeg na 24 uur een waarschuwing dat mijn rekening serieus aan het oplopen omdat ik nog steeds op het internet zat met die gsm terwijl ik er niet eens op geweest was. Toen ik dat in orde gemaakt had met de operator en ik voor 'de tijd' slechts éénmalig 50 euro moest betalen heb ik de gsm aan men dochter gegeven en opnieuw de oude gebruikt. Een bericht erop tikken kon ik niet eens. Het stond vol fouten omdat ik net op dat lettertje ernaast gedrukt had.

En omdat ik de laatste tijd nogal wat veel Jerusalem enzo tegenkom in de boeken die ik lees las ik ook 'Het miami van Het Midden-Oosten' Over Tel Aviv. Superinteressant. Ik ben ook zo niet voor de typische vakantielanden zoals Turkije, Spanje, enz...dus dromen mag een beetje.

En ook de column van Thomas Siffer volg ik weer al een tijdje ondertussen. Al sinds Flair eigenlijk.

En dat was nog maar het magazine.
De krant zelf was nog interessanter over Triodos en New B. Over de moestuin van Wim (nog nooit van die mens gehoord aangezien ik geen TV heb waarschijnlijk), over de bommen op Mortsel (dat werd gezwegen en had ik ook nog nooit eerder over gehoord en ik vroeg me af wat ik nog allemaal niet wist), over DR. Cammu in Afrika waar de meest gestelde vraag zou zijn: 'Kan ik nog kinderen krijgen?'(dat raakte me: ik had gehoopt op een langer interview).
Bij de foto van het schilderij van Frans Hals 'Catharina Hooft en haar min' bleef ik lang kijken. Ik vond het prachtig. Zo mooi geschilderd. Een min? Dat was toch een andere vrouw die je kind zoogde hé?

En tot slot was ik dan van slag door wat Evelien De Vlieger te vertellen had over leerkrachten. Ik was het zo met haar eens. Leerkracht zou het beroep met de meeste aanzien moeten zijn!

En zo zat het weekend er dan OP wat lezen betreft.
En kon ik weer met de boeken beginnen.

zaterdag 6 april 2013

De tafel van 13

over de familie Kooiman. Gisteren uitgelezen.

Boeken over grote gezinnen interesseren me omdat ik zelf een groot gezin heb.
In dit boek kreeg ieder kind de kans om iets te zeggen over dat grote gezin. Uiteraard was de ervaring bij iedereen anders. De ene was al positiever dan de andere.
Wat ik goed vond was dat het niet alleen ging over hoe fijn zo een groot gezin wel zou zijn. Het ging ook over rivaliteit, spanningen, een strenge vader, frustratie, ...
Het is een eerlijk portret over deze familie.

Een fragment uit het boek:

Gezinnen zijn bedoeld om
uit elkaar te vallen...

Zoals Obelix als baby in
de koperen ketel met toverdrank viel,
wat zijn verdere leven bepaalde,
zo viel ik als baby in een grote
groepsdynamiek...
(dit ontroerde me wel)

Het boek deed me ook een beetje nadenken over hoe wij het soms 'aanpakken' en of dat dan de 'goede' manier is. Al doet iedereen maar zijn best (gewoon).

woensdag 3 april 2013

Xiaolu Guo (verrassend)

Ik geef toe. Veel vooroordelen had ik toen ik dit boek meenam uit de bib. Eerste boek met de X (en er stonden maar drie boeken met de X). Xiaolu Guo is namelijk Chinese en ooit las ik 'Het tedere kind' van Lulu Wang (april 2000), maar ik vond er niets aan.
Dus toen ik dit boek uit het rek nam en ook nog eens de titel las.
Namelijk: 'Beknopt woordenboek voor geliefden.' dacht ik dat het een geworstel zou worden om dit boek uitgelezen te krijgen. En een Chinese. Ergens dacht ik (heel raar)dat die wel niet zo goed zouden kunnen schrijven of boeien (hoe kwam ik daar in hemelsnaam bij?).

Maar niets was minder waar. Ik kon bijna niet stoppen met lezen. Had ik mijn huishouden en zieke kinders niet gehad was het wellicht uit op minder dan een dag (en toch 272 blz), maar ik las het uit op twee dagen.

Het was een zeer aangename verrassing. Het is geen gewone roman, geen romantisch verhaal (al komt er wel liefde en seks in), geen spannend verhaal, maar wel erg mooi en ontroerend ook wel.
Ik kon echt meevoelen met de personages.
Het boek is ook ietwat uitzonderlijk geschreven. Volgens een woordenboek. Ze pikt woorden uit het dagelijkse leven, zegt wat het betekent en daarna verwerkt ze dit woord in haar tekst.
Vb.Verrassing : iets wat onverwacht gebeurt; verwondering en dan komt het verhaal dat haar geliefde plots zegt dat hij een paar dagen weggaat en zij zoiets niet verwacht. Dan beschrijft ze haar gevoelens daaromtrent.

Het is een uniek, soms grappig, uitzonderlijk mooi boek.  In het begin is het wel even wennen aan de schrijftaal die ze gebruikt (gebrekkig).

Ik ben blij dat ik het gelezen heb. Vandaag opnieuw naar de bib. Deze keer bij de W.

dinsdag 2 april 2013

Uitgestelde koffie en het nieuwe tijdperk

In de krant vandaag blij te lezen over 'uitgestelde koffie'. Daar had ik op mijn andere blog al een blogje aan gewijt. Ik ben VOOR. Het blijkt uiteindelijk van facebook te komen. Een medium waar ik me ver weg van hou. Voor mij geen facebookgedoe. Mijn blogs zijn al persoonlijk genoeg vind ik zo, maar toch nog anoniemer. Al kun je ook wel stellen dat niemand privacy heeft in dit overbevolkte landje en ik help het dan ook niet veel met mijn grote kindertal.

Daarna nog een artikel van een gastblogger. Kristien Bonneure.
Zo met haar eens in haar artikel.
Enkele zinnen :

'Ik denk dat sommige toekomstige historici met hoog opgetrokken wenkbrauwen zullen kijken nar de major shift van de afgelopen jaren. Het tijdperk waarin mensen hun privacy vrijwillig afstonden. Daar was niet eens een dictatuur voor nodig. De tijd waarin mensen uren, dagen , weken versurften in een meta-leven in plaats van een echt, en eindeloos dobberen op een infortmatiestroom waarin maar af en toe een mooi visje voorbijzwom: een foto, een zin die bleef hangen. Ze waren zelfs ongelukkig bij het zien van zoveel leuks bij anderen, of bij het wachten op de reacties op hun eigen meninkjes. Het was nooit genoeg, altijd te weinig en te laat. Maar ze bleven ermee bezig. Het was met andere woorden een verslaving.'

'Ze vragen zich af waarom de voorspelling van de econoom Keynes niet is uitgekomen, namelijk dat we nu veel minder zouden werken. We zouden slecht enkele uurtjes per dag moeten werken om al onze verlangens te vervullen. Helaas voor deze wijze man zijn onze verlangens onbeperkt en onvervulbaar gebleken. Het credo is groei, meer produceren, meer consumeren.'