Opgeruimd

van Marie Kondo las ik gisteren uit, maar ik was al bezig met haar methode in de praktijk toe te passen.

Nadat onze tweede inboedel overkwam verzoop ik letterlijk in de spullen. Boeken, kledij, gerief, ...Niet dubbel, maar in drievoud en kledij waar ik niet van wist dat we dat nog hadden.
Af en toe kwam ik nog eens iets leuks tegen, maar het voelde meestal gewoon als ballast.

Ik had dus echt nood aan hulp, maar geen idee hoe ik het effectief kon aanpakken.

Gelukkig is blogland heel enthousiast over Marie Kondo en terecht.

Ik pas haar methode toe.

Opruimen per categorie.

Bv.1) Eerst je kleding en dan bedoelt ze alles. Ook handtassen, sjaals, ....
2)boeken 3) paperassen

Alles moet door je handen gaan en waar je niet blij van wordt MOET weg. Al kun je dat bij paperassen uiteraard niet, maar zo ver ben ik nog niet.
De kledij van mezelf en Tim deed ik al en er ging toch wel een vuilzak of vijf buiten.
Nu ben ik met de boeken bezig en ook hier heb ik ongeveer tien (!) kratten vol boeken die weg mogen. Ik heb ze niet geteld. Hoeveel boeken dat zijn ! Ik verkoop ze niet op kapaza omdat het te tijdrovend is en ik dan binnen een half jaar met nog minstens de helft van de boeken zit.
Via Lets ben ik er wel een paar kwijt geraakt en gratis op straat en een paar via dit blog.
Nog één doos boeken te gaan vandaag en ik ben er door.

Dan kan ik eindelijk aan de paperassen beginnen. De man zal blij zijn.

Voor mij is dit boek al erg nuttig geweest.
Want ook op het vlak op opbergen geeft ze tips.
Zoals geen hoopjes maken, maar opvouwen. Ik heb het wel niet met alle kledij kunnen doen omdat ik zoveel lades niet heb.
En ook gebruiken wat je hebt zoals schoendozen en ik heb toch een ladekast uit het andere huis kunnen hergebruiken in mijn badkamer.
Ik kocht ook wel één nieuw ding. Een grote rotan mand om in de badkamer mijn propere handdoeken op te stapelen..

Wel. Ik ben grote fan van Marie Kondo.
Haar boek verdiend dus wel alvast een plaats in mijn boekenkast net als de boeken van Karl Ove Knausgard, The Low Impact Man, de Japanse boekjes, IM van Connie Palmen en Een tevreden leven, enzovoorts....

Zo. Ik denk dat ik maar weer eens ga opruimen.

Boy

Ik las Boy uit van Wytske Versteeg.
Dit is het tweede boek geschreven door deze auteur/schrijfster.

Het gaat om de verdwijning van haar puberzoon, een geadopteerd kind.
Na een hele tijd wordt hij wel terug gevonden en kunnen ze hem begraven, maar daar neemt de moeder geen genoegen mee.
Ze wil weten wat er gebeurt is en hoe het zover is kunnen komen.
Ze stelt zichzelf een hele hoop vragen.

Hadden zij en haar man dan niet altijd het beste met hem voorgehad en het beste gedaan?
Was zij eigenlijk wel een goede moeder met de juiste gevoelens?
Zij gingen toch de ideale ouders zijn?
En kende ze haar zoon eigenlijk wel? Hij werd blijkbaar gepest en dat wist ze niet.
Waarom wist ze dit niet? Of wilden ze het niet weten?

En waarom pleegde hij zelfdoding of was het eigenlijk moord en wie is schuldig aan de dood van haar zoon?
De moeder gaat op zoek en komt zo in Bulgarije terecht bij een ex-lerares van haar zoon.
Ze wil de waarheid weten !

Ook haar huwelijk blijkt één grote luchtbel.

Roman over dood en verdriet en rouw.
Het maakt mij benieuwd naar haar eerste roman.

Brief aan Jef Geeraerts: 2

Hier kon je lezen dat ik Jef Geeraerts ooit een hele lange brief schreef en dat hij nooit de moeite heeft genomen om te antwoorden.

Ik las zijn interview in de Humo vorige week woensdag in het UZ Gent toen ik bij mijn zoon was.
De schrijver is daar vandaag overleden na een hartaanval.

Baby's aan de borst

Vandaag bij de populaire krant Het Laatste Nieuws (die ik enkel op zaterdag koop) mooie foto's en artikels over baby's aan de borst.

Supermooi die foto's en de artikels.

Moeder zijnde die heel erg voor borstvoeding is ben ik zooooo blij met dit artikel en zeker in deze krant !
Deze moeders zeggen heel herkenbare mooie dingen en dat kan ik alleen maar aanmoedigen.
Het spoort andere twijfelende mama's aan om toch voor borstvoeding te kiezen: de meest normale en meest logische voeding voor je kind!

Jammer genoeg zijn Fee en ik sinds een paar dagen gestopt met de borstvoeding. Dat ging gewoon vanzelf. Er zat geen plan achter. Ik had nog veel langer willen geven, maar binnen elf dagen wordt ze dus één jaar en ik gaf 's avonds en 's ochtends al een flesje. Ze dronk alleen nog 's nachts één tot vijf keren , maar sinds een paar dagen slaapt ze dus door 's nachts en bij mij geen borstvoeding meer.

Borstvoeding zou DE verplichte voeding moeten zijn voor je kind tenzij je echt niet anders kan.
En het valt ook op dat het meestal door de vroedvrouwen en hun heel deskundige raad dat het toch bij veel vrouwen uiteindelijk lukt om te voeden en lang te voeden.
Borstvoeding gaat soms niet vanzelf, maar voor je kind moet je blijven proberen vind ik.

Doris Lessing

Ik las Alfred & Emily van Doris Lessing.

Doris Lessing werd geboren in 1919 en kreeg pas in 2007 de Nobelprijs voor Literatuur.
In 2008 kwam Alfred & Emily uit.

Het verhaal gaat over haar ouders.
Het eerste deel van het boek is verzonnen. Doris schrijft hoe het leven van haar ouders er misschien had kunnen uitzien moest er niet die vreselijke oorlog zou zijn geweest.
Het gaat hier om de Eerste Wereldoorlog.
Ik vond dit eerste stuk eerder saai. Ze heeft een  ander leven voor haar ouders verzonnen, maar ik vind dat het dan wel wat spannender had mogen zijn.

Vanaf blz. 131 gaat het dan over het 'echte' leven van haar ouders en dat vind ik persoonlijk veel interessanter. Vanaf dan genoot ik van het boek, maar ik heb eerst die 130 bladzijden met wat tegenzin gelezen. Af en toe blijkt het dan toch de moeite om verder te lezen.

Zo is er haar moeder die mag studeren in die tijd, maar toch kiest om verpleegster te worden.
Haar vader speelt cricket, maar wil gewoon boer worden.

Haar ouders zijn jonge mensen wanneer de Eerste WO uitbreekt en haar vader moet gaan vechten.
Haar moeder verpleegt vele gewonden en beiden zien veel mensen sterven.
Deze oorlog tekende deze mensen zoals het voor zowat iedereen was in die tijd.
Ik las ook Oorlog en terpentijn waarin ook al iemand 'de liefde van zijn leven' verliest. Ik denk dat het in die tijd wel vaker gebeurde en de honderden jaren ervoor wellicht nog veel vaker.

Net hetzelfde is de ellende van de loopgraven en al die verspilde levens van die jongens/mannen. Dat raakt mij telkens weer. Hoe dat telkens weer naar boven komt: al die verspilde levens. Dat die mannen vonden dat het zulke jonge goede jongens waren, gewone jongens en dat ze gebruikt werden als kanonnenvoer. Een vuile oorlog, maar zijn niet alle oorlogen dat.
En dat het 'toeval' was dat jij levend uit die oorlog kwam. Meestal doordat men gekwetst raakte.

 Doris Lessing heeft ook veel kritiek op ALLE oorlogen en spreekt er zelfs over dat vele mannen gewoon oorlog willen/wensen. Ook haar broer vocht in de oorlog  en haar zoon. En zij zegt dat ze genoten van hun verhalen. En dat ze dit vaker van mannen hoorde.

Doris Lessing heeft veel last als kind van de bagage die haar ouders meedragen uit die oorlog.

Uiteindelijk groeit ze grotendeels op in Afrika, nabij de Rimboe op een boerderij.

Met een moeder die heel beschermend is en er moeite mee heeft dat haar kinderen zich alsmaar willen losscheuren van haar en een zieke vader die veel interesse heeft in de natuur.
Haar moeder is nochtans erg geliefd bij de 'inboorlingen' , maar ook bij andere mensen.
Typisch voor kinderen, maar voor Doris als kind onbegrijpelijk.
Wat mij trof is dat haar moeder haar kinderen wel heel graag gezien moet hebben. Ze bleef vanuit Rhodesië bestellingen doen naar Engeland om veel boeken en lesmateriaal op te sturen en medicatie die ze dan grotendeels gebruikte voor anderen.
Ze liet haar jonge kinderen ook redelijk vrij vind ik.

Wat mij ook trof was dat ze het leven gewoon namen zoals het kwam. En dat ze het met steeds minder te stellen hadden.

Dit boek is een ode aan haar ouders. Een beetje laat, maar toch mooi.

Macbeth en meer leesvoer

Links zie je de graphic novel die ik vandaag kocht. Macbeth van Shakespeare.
Rechts is hetzelfde, maar een boekje uit 1908.
Beiden in het Engels al denk ik dat voor mezelf het linkse sneller gaat lezen.

Ik kocht ook nog:

Twee strips.

De nummer één van Cédric: School. Dat leek me leuk voor de jongens.

En ook : nummer twee van HELL. Daar heb ik toch lang op moeten wachten vind ik.

Verder nog gewone boeken:

M. van Shira Keller
Noordgeest van Ricus van de Coevering
Iedereen kan schilderen van Emma Curvers
Vicky & John van Louis van Dievel
De terugkeer van Lupe Garcia van Carolina Trujillo
Boy van Wytske Versteeg
Zolang er tranen zijn van Hannelore Grünberg_Klein
Zondagsgeld van Philip Snijder
Dorsvloer vol confetti van Franca Treur
De blauwe draad van Anne Tyler

Ook kocht ik nog seizoen vier van The Walking dead (de TV reeks).

Vandaag las ik Alfred & Emily uit van Doris Lessing dus ik mag weer in een nieuw boek beginnen.
Ik kan niet kiezen eerlijk gezegd. Ik wil ze allemaal lezen.
En ik geniet nog na van deze nieuwe oogst.

Brief aan Jef Geeraerts

Gisteren was ik dus in het ziekenhuis en terwijl mijn zoon op de operatietafel lag ging ik 'winkelen' in de ziekenhuiswinkel.
Ik zag de HUMO met Jef Geeraerts op de cover.
Voor hem had ik altijd ook al een zwak en ik las wat van hem en één boek van zijn vrouw.
Ik kocht DIE Humo alleen maar om hem. Dat is DE waarheid.

Hij is 85jaar (en kan dus mijn grootvader zijn want die is ongeveer evenoud) ondertussen en de tijd vliegt snel.
Nog toen zijn vrouw leefde stuurde ik hem een lange brief.
Zittend aan mijn kleine keukentafel in mijn oude keuken. Mijn keuken was toen nog niet eens verbouwd. Ik kan het me nog zo voorstellen. Dus ik moet zelfs nog niet mijn huidige man hebben gekend want die leerde ik kennen toen mijn nieuwe keuken in ruwbouw stond.
Een jaar of tien geleden dus.

De zon scheen. Dat weet ik nog toen ik die brief aan Jef Geeraerts schreef. Het was een redelijke lange brief en ik was zenuwachtig toen ik hem op de bus deed.

Dus toen ik dat interview las dacht ik.

Wat hebben ze toen eigenlijk met mijn brief gedaan?
Waarom hebben zij nooit geantwoord?
Voelden zij zich te goed voor mij, een moeder  met toen vijf kinderen...?
Was ik niet interessant genoeg om van antwoord te dienen?

Het kan me niet zoveel schelen.
Alleen.
Ik schrijf niet zo vaak een auteur. Nog maar één keer zelfs geloof ik en dat was toen Jef Geeraerts.
Een column schrijver schrijf ik weleens meer. Niet elke week. Ongeveer 2 of 3 per jaar schrijf ik eens een oprechte brief/mail.

Toen ik dat interview met Jef Geeraerts las wou ik die mens 'diene mens van de wereld' gaan opbeuren.

Maar ik vroeg me vooral af wat hij met mijn brief gedaan had.
En of diene mens dit wel waard was.
Mijn aandacht?
Hij had er toen geen behoefte aan en waarschijnlijk nog steeds niet.

Uitgelezen in april

In april las ik iets meer dan in maart, maar nog niet de hoeveelheid die ik had willen lezen.
Bovendien blijf ik maar boeken bijkopen. Dat is zo met een verslaving.
Spreekt een verhaal of onderwerp mij aan.
Dan koop ik dat boek.
Niet alleen romans , maar ook boeken over koken en inrichting of manieren om je leven simpeler te maken.
In deze blog komen meestal alleen de leesboeken aan bod en dus niet de kookboeken of anders soort boeken, maar in navolging van Joke van Boekhappen vraag ik me weleens af hoeveel tijd ik eigenlijk wel spendeer aan al dat lezen en waar het toe leidt.
Toch blijft het in de eerste plaats ontspanning, wegglippen in een verhaal net als in een film (maar intenser en langer genietend).
Toch zou ik ook wat vaker non fictie willen lezen. Boeken die me zouden kunnen helpen bij de persoon te zijn die ik AL ben.

Maar wat las ik uit in april.

Nacht van Karl Ove Knausgard
Sneeuweieren van Ricus van de Woecering
High Fidelity van Nick Hornby

Nacht en Sneeuweieren vond ik heel goed al had ik van Karl Ove Knausgard nog beter verwacht.
Hopelijk is Schrijver dus beter.
Van Ricus van de Woecering kocht ik ondertussen ook zijn tweede roman Noordgeest.
Van Nick Hornby heb ik nog een Engelstalig boek liggen in Zeeland.

Verder las ik in april ook maar liefst acht graphic novels.

The Walking dead novels van volume 12 tot en met volume 18 (dat zijn er dus zeven) en Saga-1 van Brian K. Vaughn.
Ondertussen las ik in de twee dagen van mei ook al de rest van de gehele reeks van The Walking dead uit. Volume 19 tot en met 22 dus. Volume 23 komt uit op 12 mei 2015. Ik kan niet wachten om te bestellen. Ik ben echt een hevige fan ;-). Dit met dank aan Kathleen van Verbeelding. Net vandaag blogt ze over haar leesdipje trouwens.
Ik heb ook al de drie seizoenen van The Walking dead gezien ondertussen en seizoen vier is besteld.
Daar kruipt ook 'leestijd' in, maar man: ik geniet !

Zo. En dan zijn we nu mei.
Ik heb mijn boekenkast beneden nog eens herbekeken en besloten dat ik echt nog veel ongelezen boeken heb die ik WEL ECHT wil lezen dus ben ik op de onderste rij links begonnen. Het eerste ongelezen boek bleek er één van Doris Lessing. Dus daar ben ik nu in bezig.
Daarna neem ik weer één van de nieuwste boeken.

Ook hebben we noodgedwongen het oude huis moeten leeg maken en daar zijn ook nog eens honderden boeken tevoorschijn gekomen (en ik had daar vorig jaar voor de verhuis al een opkuis gedaan)en toen had ik dus nog eens vier kratten vol boeken die ik niet meer wil plus een doosje :-).
Ze zijn allemaal weg ondertussen.
Maar geen nood. Ik heb nog gigantisch veel boeken waar ik geen afscheid van kan nemen.
Ik heb een uniek boek terug gevonden ook uit 1908. Dat kreeg ik van mijn grootvader een paar jaar geleden. Macbeth van Shakespeare. Koester, koester.

De hal is nu wel een bende :-(

Op naar mei. Benieuwd wat dat gaat opleveren op leesvlak.

High Fidelity

van Nick Hornby kocht ik in Roeselare toen ik er op vakantie was.
Van Hornby heb ik al een boek dat ik aan het lezen ben , maar dat in onze caravan in Zeeland ligt dus voorlopig lees ik daar niet verder.

Het gaat over een 35 jarige muziekfan die een eigen platenzaak heeft, maar die zaak is zo goed als failliet en dan gaat ook zijn vriendin nog eens met de buurman aan de haal.

Hij begint de fout te leggen in het verleden en de schuld van zijn mislukken te wijten aan zijn vele ex-vriendinnnen.

Maar ligt het niet aan hemzelf? Is hij niet stil blijven staan in dit leven?

Time to grow up maybe?

Goed boek en herkenbaar, maar toch eerder een mannenboek :-).