Veerle Beel

Vandaag kon ik in De Standaard de column lezen van Veerle Beel op mijn grootste gemak.
De zoon van acht zat in het centrum.
En dat ging 2 uren duren.
Ik dronk dus een paar koffie's en at aspergesoep.
En ik las en las en las.

Veerle Beel schreef over de proclamatie van haar zoon en hoe ze het beschrijft voelde ik met haar mee en ik deel haar mening volledig.
Kinderen die graag studeren doen dat gewoon en uit zichzelf. Dat zie ik bij mijn oudste die een vlekkeloos schoolparcour doorlopen heeft en nu op kot zit in Antwerpen. En heel enthousiast is over alles in verband met haar studie.
Had zij mij trouwens niet bijna verplicht om naar haar proclamatie te komen vorig schooljaar was ik wellicht niet geweest. De man gaat trouwens niet mee en ik voel mij telkens weer ongemakkelijk tussen al die opgedirkte moeders en vaders. Die hun zonen en dochters soms wel heel enthousiast aanmoedigen. En het is altijd een drukte van jewelste.
Nee. Aan mij mogen die dingen passeren hoe trots ik ook ben op mijn dochter.

Ze schreef ook dat in de toespraak die men hield ook de ouders geloofd werden omdat dankzij hen hun zoon of dochter het zo goed had gedaan.
Volgens Veerle Beel had die zoon of dochter dat wel zelf gedaan en zo denk ik er ook over.
Mijn dochter deed het zo goed als op eigen houtje. Ik verdien hierin geen enkele waardering.
Wanneer kinderen het niet zo goed doen is het dus de schuld van de ouders.

Gelukkig heb ik veel kinderen en de meesten doen het bijlange niet zo schitterend als mijn oudste kind. Maar ik zeg telkens dat het voor hun eigen goed is. Wat ze doen moeten ze doen voor henzelf. Het is hun leven later....
Maar het gaat echt niet over rozen bij sommige kinderen.
Ik voel mij geen falende ouder. Gelukkig maar.
Ik weet dat het soms goed gaat en soms niet.
Een kind heeft zijn karakter.

Daarom was ik blij met de column van Veerle Beel. Ik herkende me erin.

Ouders met een leven

Zo heet het boek dus helemaal.

Zijnde in een bepaalde periode in mijn leven kan ik dit soort van overdreven boeken wel smaken.
Het gaat over het (jonge)oudersschap en het niet zo roze maneschijn verhaal  en laat dit nou net zijn waar wij in verzeild zijn geraakt.
Tussen krijsende peuters in de supermarkt; volle luiers net als je het op het moment dat je echt wel de deur uit moet en niet naar bed willende lagere school kinderen en echt vreselijke onuitstaanbare tieners (bah!)las ik dit boek vlotjes uit.

Oké. Het is ietwat overdreven. Toch is er veel herkenbaar en wat niet verteld word is dat je die peuters/kleuters ook gewoon af en toe wil opvreten wegens een overstroming van liefde en geluk.
En dat je best heel erg trots kunt zijn op tieners of lagere schoolkinderen die zomaar de tafel dekken.
'O.O.O' snik je dan binnenin. Wat een geluk heb ik toch!
En dat maakt al die vreselijke momenten eventjes weer helemaal oké natuurlijk.

En stiekem hoop ik dan dat ze me gaan verzorgen op mijn allerlaatste (hopelijk) oude dag.
Al zit dat er momenteel nog niet echt in.

Als moeder mag je toch niet teveel punten laten vallen. Je wordt afgerekend op alles !
En altijd heb je het gevoel te kort te schieten.
Zelfs als je alles al gedaan lijkt te hebben.

Tof boek! Niet realistisch lieve toekomstige ouders.
Geloof me. Niets is mooier dan het ouderschap. Alleen is je onbekommerde leventje inderdaad om zeep en niets draait nog om jezelf.
Als je dat kan.... ben je er klaar voor...

Oogst

OOGST vol.3 zat in de bus en dat gaf me meteen ontzettend goede kriebels. Vol 2 las ik uit in Zeeland en ik heb er veel (lees)plezier aan beleefd, maar ook kijkplezier. Zo heb ik de foto's van de meisjes Brown tientallen keren na elkaar bekeken en het artikel twee keer volledig gelezen.
Vol.1 moet ik nog een klein stukje en deze ligt thuis en is voor bij een echt goed moment. Dat gaat dus trager.
Jammer genoeg telt dit niet mee voor 'Uitgelezen.'

Wie meer wil lezen of weten over het magazine OOGST en dat zegt een tentoonstelling te zijn op papier kan hier klikken. Zeker de moeite waard.

Ook een ander magazine viel op de vloer, maar dat is het FEEL GOOD boekje (Flow). Ook een tof magazine, maar dan van andere slag.

Veel leesplezier dit weekend. Ik ga het er eens van nemen.

Toch nog een zesde boek van Een dans met draken

Hier kon je lezen wat ik vond van het vijfde en laatste boek van George R.R. Martin.
Ik heb de reeks verslonden, maar dit laatste deel vond ik redelijk teleurstellend.
Een bizar einde met een heel erg open einde.
Een niet bevredigend einde.
Je snakte naar meer en ik kon niet geloven dat het afgelopen was hiermee.
Dat kon gewoon niet !

Vandaag las ik hier dat er nu toch een vervolg komt.
Weliswaar pas in 2016 dus ik moet nog wat geduld hebben, maar we hebben al wat om naar uit te kijken.

Uitgelezen in augustus: pover

Paarse Hibiscus las ik uit en Leven zonder auto.

Het lezen is weer verminderd.
Andere dingen nemen mijn tijd in. Vooral tijd in verband met de kinderen.
Hoe graag ik ook lees. De kinderen hebben voorrang.
Dus wordt er ingeschreven voor woordklassen en tekenlessen en zwemlessen.
Worden een duizenden papieren ingevuld.
En worden er weer tandartsbezoeken en doktersbezoeken afgelegd.

Ik zou willen dat ik uren op een dag kon lezen, lezen , lezen, ....
Maar ik moet boodschappen doen, wassen en koken en steel soms een klein moment van lezen.
Maar dat geeft niet.
Het is zo.

Joost Zwagerman pleegde zelfmoord en mijn 'helden' Connie Palmen en Kristien H. zijn nu zestig. De ene ziet er 40 uit en de andere 80, maar dat maakt allemaal niets uit. Twee straffe madammen. Allebei.