NIets te vrezen

Mijn eerste boek in de maand maart is eindelijk uit.
Niets te vrezen van Julian Barnes.
Minstens het eerste deel van het boek vond ik ongelooflijk saai.  Het ging vooral over geloof en God en het boeide me niet zo.
Enkel het lezen over zijn familie (broer, ouders, vrienden, ...)vond ik interessant.

Naar het einde toe gaat het dan over de dood (hoe te sterven). Wat is dood? Is er leven na de dood? En wat als wel en wat als niet? Dat vond ik eigenlijk best wel interessant en boeiend om te lezen.
Alsook datgenen wat Barnes schrijft over herinneringen en het geheugen. Het heeft het daarbij bij het rechte eind. Bv. hoe anders iemand een herinnering kan beschrijven, hoe anders die is voor ieder individu, ... De ene overdrijft, de andere zegt dat het niet gebeurd is bijvoorbeeld.

Met andere woorden: naar het laatste deel van zijn boek toe begon het boek mij alsnog te boeien. Toch zou ik het zelf enkel aanraden aan mensen van wie ik weet dat zo een boek hen eventueel zou kunnen interesseren. Er zit geen verhaal in. Het zijn meer bedenkingen allemaal van de auteur zelf. Een soort van werk over God, dood, geheugen, sterven, kunst ook wel, andere auteurs, enz...
Het wordt wel even een beetje spannend wanneer hij op zoek gaat naar de oorlogsgeschiedenis van zijn opa.

Iets grappigs uit het boek wil ik u niet onthouden op blz.231.
'Mijn laatste lezer. Het is verleidelijk sentimenteel te worden bij de gedachte aan hem of haar. En ja, ik stond op het punt als auteur een gebaar van dank en lof te maken naar het laatste paar ogen dat dit boek, deze bladzijde, deze zin bestudeert. Maar de logica kwam tussenbeide: je laatste lezer is per definitie iemand die je boek niet bij een ander aanbeveelt. Rotzak! Wat nou! Niet goed genoeg? Lees je liever die triviale rotzooi die in jouw oppervlakkige eeuw zo in zwang is. Ik was van plan mijn leedwezen over je heengaan te betuigen, maar dat kun je vergeten. Ben je echt niet van plan mijn boek aan een ander op te dringen? Ben je echt zo'n benepen, onoordeelkundig leeghoofd? Dan verdien je me niet! Ga maar dood! Jij, ja!'

En ook:

(Toen zijn opa met Kerst bij hen logeerde nam ie Lolita uit de kast.)
'Ik verwachte dat hij het walgend zou terug leggen. Tot mijn verbazing deed hij dat niet. Hij was erin begonnen en zou het uitlezen: Engelse puritein als hij was, moest en zou hij dat Russische verhaal over Amerikaanse verdorvenheid doorploegen.'

Alsook dat sommige mensen hun laatste woorden: "verdomme, nondeju, enz..." zijn naar het schijnt klinkt mij herkenbaar in de oren.

Wel. Toen was ik even stil :-). Plots een beetje herkenbaar.

Er was ook één correctie aangebracht in het boek. Eén woord was vergeten. Dat zie ik vaker in bib boeken. Eén van de boeken die ik voorheen las stond er vol van. 'Een lange brief' denk ik. Of was het toch die van Gerrit Jan Zwier?

Wel. Het boek is uit. Op naar het volgende.