Die eerste schooldag was zo chaotisch dat de maandagkranten in de wacht gezet werden.
Hugo Camps was de eerste die ik las. Ik gaf hem helemaal gelijk. Mijn maag keert om van de persoon over wie hij het heeft.
Dan waren het ook vooral foto's die mij raakten.
De moeder op de vlucht in Syrië. De zoon op de arm, de dochters stevig aan de hand. Zo is deze moeder op de vlucht. Zo steek ik vaak de straat over. Allebei : op weg naar de veiligheid van 'iets'. Voor haar wellicht compleet anders dan voor mij, maar toch herkenbaar.
Nog een foto was die van President Obama. De president die ik mij wellicht het meest zal herinneren uit mijn eigen leeftijd. De foto was de president met zijn voet op zijn gigantische bureau terwijl hij belt over Syrië ook. Mijn man heeft net zijn bureau omdat hij dat al altijd wilde (hij is nu 41). Maar nooit of te nooit zal ik mijn man zijn voet weten te zetten op dat bureau , zelfs nog niet zijn benen.
Dus ik keek naar die foto en dacht: 'Dat doe je toch niet President!'
En dan was er nog een referendum in Sint-Niklaas waar ik te doen had met 'de mensen'.
En gas. En de eerste schooldag.
Nieuws. Ik las het met vertraging. Maar even graag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten