In de column van Peter De Lobel gisteren.
Herkenbaar. Die verbazing hoe anderen erin slagen hun huizen opgeruimd en proper te laten zijn, ondanks de kinderen
Ik slaag er ook maar niet in. In mijn huis stapelen knutselwerken zich op, er zijn slingerende boekentassen, zwemtassen, jassen, schoenen, ...
Er liggen papieren te wachten om ingevuld te worden.
Er ligt speelgoed, er ligt zand uit de schoenen uit de schoolzandbak, een vieze onderbroek vis ik van onder de zetel, ...
Ik zeg vaak: 'Hier wordt geleefd!' Ik vraag me af of er in andere huizen dan niet geleefd wordt of dat één der huisgenoten de opruimziekte misschien heeft (wat een stress!), ...
Ik begrijp Peter en zijn afvraging. Ik vraag het me ook weleens af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten