van Chris de Stoop las ik gisteren weer uit.
Verhaal over een onverwacht familiedrama (dochter dood moeder en eigen dochter) dat uiteindelijk vooral voor de enige overblijvende dochter niet zo onverwachts is, maar wel een diep gat slaat.
Ik zelf vind het een triest, maar mooi boek.
En ik herken in de trieste moeder-dochtersrelatie een relatie in mijn omgeving.
Niet voor mezelf, maar ik ken werkelijk zo een ziekelijke relaties waarbij moeder en dochter ondertussen 65-39 zijn en nog steeds de navelstreng aanwezig is en waarbij de dochter nu zelf ook een dochter heeft die hetzelfde lot ondergaat en zo gaat dat maar door. Mannen zijn in hun omgeving gebruiksvoorwerpen die altijd dienen tot een hoger nut (verbetering in hun situatie vooral financieel).
Maar ik wijk af.
In het boek duikt het personage (de andere dochter)terug in haar verleden en bekijkt hoe het haar vergaan is. Ze bekijkt het leven van haar lieve zus die ze al meer dan tien jaar niet meer had gezien en dan op haar doodsbed zag. Ze heeft medelijden met die zus.
Verhaal gebaseerd op waargebeurde feiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten