Verhulst schrijft zo dat het leest als een trein.
Maar hij deed me deze keer teveel aan Brusselmans denken. (over stront en veel gevloek)
Hoewel ik de verhaallijn goed gevonden vond. Over een man die veinst dat ie dement is om op zijn gemak oud te kunnen worden. En te ontsnappen aan zijn familie.
Maar of dat ook lukt is zeer te vraag. Het laatste bezoek van zijn dochter is zeer ontroerend en geeft je zin het personage een klap te verkopen en echt een stomme idioot te vinden.
Dat is hij eigenlijk ook. Een slappeling die op het einde een poging doet er nog iets van te maken, maar zichzelf tekort doet. Gedane zaken nemen geen keer namelijk !
Het boek doet je wel beseffen dat je maar beter elke dag leeft zoals je zelf wil. Dan hoef je niet te eindigen als het hoofdpersonage in het boek die gewoon heel zijn leven een ongelukkige sloef is geweest en eenzaam sterft. Triestig.
Maar eigenlijk vond ik het allemaal ook een beetje te ver gezocht en het mocht gerust wat spannender.
Het leek wel of hij een boekje moest schrijven en schrijven kan ie wel, maar neen. Hij heeft al veel betere boeken geschreven dan dit.
Ik wil het boekje opsturen naar wie mij een interessante ruil kan voorstellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten