Zeer veel interessante artikelen in deze bond.
Zo was er een artikel over nieuw samengestelde gezinnen en de moeilijkheden daaromtrent. Herkenbaar! Vooral ook het onbegrip van 'gewone' gezinnen. Of moeders die het extra goed willen doen (het mag niet mislukken)en toch nog teleurgesteld zijn/worden uiteindelijk. En je mag niet zeuren want het was toch je eigen keuze. Medemoeders van nieuw samengestelde gezinnen vinden wel steun bij elkaar want overal is het wel wat.
En dat praten zin heeft , maar ik vind dat ook moeilijk met pubers. Vaak wordt mijn geduld net iets teveel op proef gesteld.
Ook was er een artikel over een paar gezinnen die een soort van samenwonen doen in een voormalige fabriek. Ze maakten er woonentiteiten van en wonen wel apart, maar delen wel de tuin, het grasmachine, het terras enz... Heel erg mooi, maar het kan alleen met goede afspraken. Er wonen maar liefst dertien kinderen en een veertiende op komst. Dat geeft daar wel wat ambiance. Niet voor rustzoekers dus. Toch ben ik een tikkeltje jaloers.
Verder ook nog een artikel over opvoeden. En dan wel de Europese manier versus Amerikaanse manier. De auteur schreef eerder al 'Franse kinderen gooien niet met eten.'
Dat boek heb ik. Helaas nog niet gelezen.
Er was ook nog de column van de wakkere papa. Van hem las ik al vaker hilarische stukken. Deze keer was het niet hilarisch, maar olé. Weer herkenbaar.
De papa maakte namelijk een treinreis met zijn twee kinderen en raakte er bijna één kwijt in zijn ijver om alles op tijd op de trein te krijgen. Zelf ging ik eens naar Oostende met de trein en een stel kinderen waarvan 2 kleuters en een baby en dan nog 2 groteren geloof ik en ik herken dat. Het is niet evident om hulp te krijgen. Ik sukkelde met mijn koets bijna op de sporen en ook een kind viel bijna tussen trein en perron. Ook plaats was er niet. De hele treinreis moest ik recht staan van Oostende naar Dendermonde ondertussen mijn verspreidende kids in het oog houdend op de trein. Trein reizen is leuk vind ik , maar je moet jezelf nu ook weer niet forceren. Ik doe het dus NOOIT meer als ouder alleen tot ze minstens een jaar of zes zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten