van Udall Brady las ik vandaag eindelijk uit.
Het is een turf van meer dan 500 bladzijden, maar dat was niet de reden dat het zolang duurde eer het boek uit was.
Het waren gewoon de omstandigheden waardoor ik veel minder las.
Het boek kwam uit de bib en ik had het al eens verlengd. Het moest ten laatste de 21 ste weer binnen dus ik hield vandaag een leesmarathon en las het uit.
Het boek gaat over Golden, een man met vier vrouwen en 28 kinderen verspreid over drie huizen. Hij is met alle vrouwen getrouwd en dus polygamist, maar hij heeft een midlifecrisis en de dingen gaan helemaal niet zo vlekkeloos. Met zijn bouwbedrijf gaat het niet goed, hij wordt verliefd op een andere vrouw en kan de spanningen en problemen thuis eigenlijk allemaal niet meer aan.
Hij vraagt zich geregeld af hoe het allemaal zo ver is kunnen komen. (Vragen die mensen zich waarschijnlijk bepaalde periodes in hun leven allemaal wel eens afvragen)
Het is een goed, vlot leesbaar boek. Ik heb het graag gelezen. Het boek koos ik niet omdat het over zoveel kinderen ging (mijn eigen gezin in gedachten), maar het was gewoon het eerste boek bij de U.
Ik ga het hele rijtje af. Het volgende boek zal het eerste boek met de H zijn als ik mijn bibkaart terug vindt want die is voorlopig spoorloos. Al heb ik nog niet echt gezocht.
Het boek ging eigenlijk over de mormonen ook. De auteur komt uit een Mormoonse familie.
Het lijkt een beetje een vreemde manier van leven, maar in de geschiedenis is dit wel vaker zo dat mannen meerdere vrouwen hebben. Dus het is gewoon een andere aparte manier van leven. Net zoals mijn eigen gezin een beetje apart is in deze tijd. Zoals iemand het vorige week tegen mij zelf verwoorde: jouw gezin is abnormaal. Ik vind dat niet, maar die persoon wel.
In het boek komt duidelijk naar voren dat al deze mensen warmte willen, aandacht en sommige mensen/kinderen dit meer nodig hebben dan anderen. En ook dat iedereen een geschiedenis met zich meedraagt die niet altijd geweten is of waar men liever niet meer over spreekt.
En ook dat het verantwoordelijkheidsgevoel toch altijd weer de kop opsteekt, zelfs als er een hele tijd afstand wordt genomen.
Een boek dat mij bijblijft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten