Doris Lessing werd geboren in 1919 en kreeg pas in 2007 de Nobelprijs voor Literatuur.
In 2008 kwam Alfred & Emily uit.
Het verhaal gaat over haar ouders.
Het eerste deel van het boek is verzonnen. Doris schrijft hoe het leven van haar ouders er misschien had kunnen uitzien moest er niet die vreselijke oorlog zou zijn geweest.
Het gaat hier om de Eerste Wereldoorlog.
Ik vond dit eerste stuk eerder saai. Ze heeft een ander leven voor haar ouders verzonnen, maar ik vind dat het dan wel wat spannender had mogen zijn.
Vanaf blz. 131 gaat het dan over het 'echte' leven van haar ouders en dat vind ik persoonlijk veel interessanter. Vanaf dan genoot ik van het boek, maar ik heb eerst die 130 bladzijden met wat tegenzin gelezen. Af en toe blijkt het dan toch de moeite om verder te lezen.
Zo is er haar moeder die mag studeren in die tijd, maar toch kiest om verpleegster te worden.
Haar vader speelt cricket, maar wil gewoon boer worden.
Haar ouders zijn jonge mensen wanneer de Eerste WO uitbreekt en haar vader moet gaan vechten.
Haar moeder verpleegt vele gewonden en beiden zien veel mensen sterven.
Deze oorlog tekende deze mensen zoals het voor zowat iedereen was in die tijd.
Ik las ook Oorlog en terpentijn waarin ook al iemand 'de liefde van zijn leven' verliest. Ik denk dat het in die tijd wel vaker gebeurde en de honderden jaren ervoor wellicht nog veel vaker.
Net hetzelfde is de ellende van de loopgraven en al die verspilde levens van die jongens/mannen. Dat raakt mij telkens weer. Hoe dat telkens weer naar boven komt: al die verspilde levens. Dat die mannen vonden dat het zulke jonge goede jongens waren, gewone jongens en dat ze gebruikt werden als kanonnenvoer. Een vuile oorlog, maar zijn niet alle oorlogen dat.
En dat het 'toeval' was dat jij levend uit die oorlog kwam. Meestal doordat men gekwetst raakte.
Doris Lessing heeft ook veel kritiek op ALLE oorlogen en spreekt er zelfs over dat vele mannen gewoon oorlog willen/wensen. Ook haar broer vocht in de oorlog en haar zoon. En zij zegt dat ze genoten van hun verhalen. En dat ze dit vaker van mannen hoorde.
Doris Lessing heeft veel last als kind van de bagage die haar ouders meedragen uit die oorlog.
Uiteindelijk groeit ze grotendeels op in Afrika, nabij de Rimboe op een boerderij.
Met een moeder die heel beschermend is en er moeite mee heeft dat haar kinderen zich alsmaar willen losscheuren van haar en een zieke vader die veel interesse heeft in de natuur.
Haar moeder is nochtans erg geliefd bij de 'inboorlingen' , maar ook bij andere mensen.
Typisch voor kinderen, maar voor Doris als kind onbegrijpelijk.
Wat mij trof is dat haar moeder haar kinderen wel heel graag gezien moet hebben. Ze bleef vanuit Rhodesië bestellingen doen naar Engeland om veel boeken en lesmateriaal op te sturen en medicatie die ze dan grotendeels gebruikte voor anderen.
Ze liet haar jonge kinderen ook redelijk vrij vind ik.
Wat mij ook trof was dat ze het leven gewoon namen zoals het kwam. En dat ze het met steeds minder te stellen hadden.
Dit boek is een ode aan haar ouders. Een beetje laat, maar toch mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten