Veerle Beel

Vandaag kon ik in De Standaard de column lezen van Veerle Beel op mijn grootste gemak.
De zoon van acht zat in het centrum.
En dat ging 2 uren duren.
Ik dronk dus een paar koffie's en at aspergesoep.
En ik las en las en las.

Veerle Beel schreef over de proclamatie van haar zoon en hoe ze het beschrijft voelde ik met haar mee en ik deel haar mening volledig.
Kinderen die graag studeren doen dat gewoon en uit zichzelf. Dat zie ik bij mijn oudste die een vlekkeloos schoolparcour doorlopen heeft en nu op kot zit in Antwerpen. En heel enthousiast is over alles in verband met haar studie.
Had zij mij trouwens niet bijna verplicht om naar haar proclamatie te komen vorig schooljaar was ik wellicht niet geweest. De man gaat trouwens niet mee en ik voel mij telkens weer ongemakkelijk tussen al die opgedirkte moeders en vaders. Die hun zonen en dochters soms wel heel enthousiast aanmoedigen. En het is altijd een drukte van jewelste.
Nee. Aan mij mogen die dingen passeren hoe trots ik ook ben op mijn dochter.

Ze schreef ook dat in de toespraak die men hield ook de ouders geloofd werden omdat dankzij hen hun zoon of dochter het zo goed had gedaan.
Volgens Veerle Beel had die zoon of dochter dat wel zelf gedaan en zo denk ik er ook over.
Mijn dochter deed het zo goed als op eigen houtje. Ik verdien hierin geen enkele waardering.
Wanneer kinderen het niet zo goed doen is het dus de schuld van de ouders.

Gelukkig heb ik veel kinderen en de meesten doen het bijlange niet zo schitterend als mijn oudste kind. Maar ik zeg telkens dat het voor hun eigen goed is. Wat ze doen moeten ze doen voor henzelf. Het is hun leven later....
Maar het gaat echt niet over rozen bij sommige kinderen.
Ik voel mij geen falende ouder. Gelukkig maar.
Ik weet dat het soms goed gaat en soms niet.
Een kind heeft zijn karakter.

Daarom was ik blij met de column van Veerle Beel. Ik herkende me erin.