is het tweede boek van Feline Minne.
Ik las afgelopen zomer al haar eerste boek over de relatie met haar moeder en grootmoeder. Medea en ik.
Omdat ik het graag gelezen had kocht ik nu ook meteen haar tweede boek ondanks de slechte review in de krant.
Beide boeken zijn autobiografisch en deze keer ging het boek over haar relatie met een kunstenaar.
Zelf probeert ze ook iets te doen met kunst en ze verliest zich zowat in haar relatie met de veel oudere en veeleisende kunstenaar.
Ze schrijft er grappig over. Ik vind het fijn om zo te lezen. Maar het boek is niet spannend of ontroerend. Het blaast je niet omver. Feline is nog jong en heeft geen alledaags leven. Dat merk je. Het zijn leuke tussendoortjes.
Feline Minne lijkt beide boeken vooral geschreven te hebben voor zichzelf, maar ze zijn goed genoeg om te publiceren.
In de toekomst hoop ik toch nog meer van haar te lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten