Het tweede boek van Griet Op de Beeck dat ik dit jaar las.
Ik vond het eerste boek van Griet beter.
Maar toch was ook dit tweede boek mooi, goed, schoon, ...
Dit boek las ook wel als een trein.
Je kunt je zo inbeelden dat er heel veel mensen zo zijn en zo leven en veel families hebben zulke mensen in hun familie.
Je herkent in sommige personages zelfs andere mensen in je omgeving. Je herkent patronen.
Het gaat over beter zwijgen dan je mond roeren of over teveel zwijgen en iemand teveel gelijk geven (omdat dat gemakkelijker is). Over geheimen, over een leven dat eindigt met spijt, over gemaakte keuzes die achteraf net heel goed of net heel jammer geweest zijn, ...
Over het leven dat niet altijd zo eerlijk in elkaar steekt.
Over rouw of rouw die er niet is.
Haar boeken gaan over zoveel, maar vind ik ook altijd een beetje triest. Je voelt altijd toch iets van medelijden met de personages. Zo van: 'Komaan meid. Bijt nu toch eens!'
Ze schrijft ook heel veel gij.
De moeite waard om te lezen. Ik zou zeker haar derde boek kopen...
En naar 't schijnt komt er een film van haar eerste boek. Die zou ik zeker zien ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten